O RASIE
Wzorzec rottweilera
F.C.I. Standartd nr.147D Rottweiler
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data opublikowania obowiązującego wzorca: 06.04.2000r.
Przeznaczenie: pies towarzyszący, służbowy, użytkowy.
Klasyfikacja F.C.I.: grupa II (Sznaucery i Pinczery, Psy Molosowate, Szwajcarskie Psy Pasterskie i inne rasy).
Sekcja 2.1. Molosowate, Dogowate.
Ze świadectwem pracy.
Rottweiler, zaliczany jest do najstarszych ras psów. Jego pochodzenie sięga czasów rzymskich. Wykorzystywany był wówczas jako pies obrończy i pasterski. Wraz z legionami rzymskimi psy wędrowały przez Alpy. Wykorzystywane były do ochraniania ludzi. Strzegły także stad bydła, które szło wraz z wojskiem.
Do podstawowych funkcji tych psów należała również ochrona i obrona posiadłości ich panów. W okolicy miejscowości Rottweil omawiane psy spotkały się z miejscowymi egzemplarzami i nastąpiło skrzyżowanie. W mieście Rottweil nazywano te psy Rottweiler - pies rzeźnicki.
Rzeźnicy hodowali ten gatunek psów ze względu na ich walory użytkowe, umiejętności pasterskie, siłę pociągową oraz cechy obrończe. Tak ukształtował się z biegiem czasu wybitny pies obrończy i pasterski, który znalazł zastosowanie również jako pies pociągowy w zaprzęgu. Na początku XX wieku poszukiwano odpowiedniej rasy psów dla policji. Przeegzaminowano również rottweilery. Bardzo szybko zorientowano się, że jest to pies wybitnie nadający się do zadań policyjnych. W 1910 roku rottweiler został oficjalnie uznany jako pies policyjny.
Celem hodowli jest uzyskanie potężnego psa, czarnego z dobrze, kontrastowo zaznaczonym mahoniowym podpalaniem,
który mimo swej masywności odznacza się szlachetnym wyglądem i powinien być dobrym towarzyszem, psem służbowym i użytkowym.
1. Wygląd ogólny
Rottweiler jest psem średniej wielkości lub dużym, krzepkiej budowy, ani ociężałym, ani lekkim. Jego zwarta, mocna
i proporcjonalna sylwetka jest odbiciem dużej siły, zręczności i wytrzymałości.
2. Podstawowe wymiary (proporcje)
Długość tułowia od mostka do guza siedzeniowego powinna przekraczać wysokość w kłębie nie więcej niż o 15%.
3. Zachowanie się i charakter
Zasadniczo jest przyjacielski i pokojowo usposobiony, lubi dzieci, łatwo się przywiązuje, jest posłuszny, łatwy do prowadzenia i do pracy. Jego powierzchowność zdradza wrodzone cechy, a zachowanie jest pewne siebie, wskazuje na dużą odporność nerwową i odwagę. Reaguje bardzo uważnie na bodźce z otoczenia.
4. Głowa
4.1 Mózgowioczaszka
Średniej długości, szeroka między uszami, linia czoła widziana z boku umiarkowanie wypukła. Guz potyliczny dobrze rozwinięty, ale nie nadmiernie wystający. Przełom czołowy (stop) dobrze zaznaczony.
4.2 Trzewioczaszka
Nos: Trufla dobrze uformowana, raczej szeroka niż okrągła, ze stosunkowo dużymi nozdrzami, zawsze czarna.
Pysk: kufa powinna być proporcjonalna do głowy, ani zbyt długa ani zbyt krótka. Krawędź nosowa prosta, szeroka u nasady,
zwężająca się nieznacznie.
Wargi (fafle): czarne, suche, przylegające, kąciki zwarte, możliwie ciemne, listwa zębowa możliwie ciemna.
Szczęki: mocne, szeroka szczęka jak również żuchwa.
Uzębienie: mocne i pełne (42 zęby), zgryz nożycowy.
Policzki: łuki jarzmowe wyraźnie zaznaczone.
Oczy: średniej wielkości, w kształcie migdała, ciemnobrązowe z dobrze przylegającymi powiekami.
Uszy: średniej wielkości, wiszące, trójkątne, wysoko i szeroko osadzone. Uszy zwrócone ku przodowi,
dobrze przylegające przednią krawędzią, stwarzają wrażenie szerszej głowy.
5. Szyja
Mocna, średniej długości, dobrze umięśniona, od łopatek wyginająca się w lekki luk, nie otłuszczona, sucha,
pozbawiona fałd skórnych i luźnego podgardla.
6. Tułów
Grzbiet: prosty, mocny i zwarty. Część lędźwiowa krótka, mocna i głęboka.
Zad: szeroki, średniej długości i lekko zaokrąglony, ani nie całkiem prosty, ani mocno spadzisty.
Klatka piersiowa: obszerna, szeroka i głęboka (około 50% wysokości w kłębie) z wyraźnym przedpiersiem i dobrze wysklepionymi żebrami.
Brzuch: słabizny nie podciągnięte.
Ogon: naturalnie opadający lub poziomo ułożony w przedłużeniu linii grzbietu, w stanie spoczynku lekko opadający.
7. Kończyny
7.1 Kończyny przednie
Ogólnie: przednie kończyny - widziane z frontu są proste i ustawione niezbyt blisko siebie.
Przedramię widziane z boku jest proste. Łopatka tworzy z poziomem kąt około 45.
Łopatki: dobrze osadzone.
Ramię: dobrze przylegające do tułowia.
Przedramię: silnie rozwinięte i muskularne.
Śródręcze: sprężyste, mocne, niezbyt strome.
Łapy: okrągłe, dobrze wysklepione palce, bardzo zwarte. Opuszki twarde,pazury krótkie, czarne, mocne.
7.2 Kończyny tylne
Ogólnie: tylne nogi, oglądane z tyłu, są proste i osadzone niezbyt blisko siebie.
W pozycji stojącej kość udowa tworzy z kością biodrową kąt rozwarty. Również kość udowa z podudziem
oraz podudzie ze śródstopiem tworzą kąty rozwarte.
Udo: dość długie, szerokie, dobrze umięśnione.
Podudzie: długie, mocne, wydatnie umięśnione, żylaste.
Staw skokowy: silny, dobrze ukątowany, nie stromy.
Łapy: nieco dłuższe niż łapy kończyn przednich, z mocnymi, zwartymi, dobrze sklepionymi palcami.
8. Ruch
Rottweiler jest kłusakiem. Grzbiet jest mocny, stosunkowo nieruchomy. Porusza się pewnie, harmonijnie, silnym,
równym i długim krokiem.
9. Skóra
Na głowie jest przylegająca. Nieznaczne zmarszczki mogą pojawiać się na czaszce, kiedy pies jest czymś zainteresowany.
10. Szata.
10.1 Sierść.
Sierść składa się włosa pokrywowego i podszerstka. Włos pokrywowy jest twardy, mocny, średniej długości, gęsty, przylegający.
Podszerstek nie powinien wyglądać spod włosa pokrywowego. Sierść na tylnych kończynach jest nieco dłuższa.
10.2 Kolor sierści.
Sierść rottweilera jest czarna, mahoniowo - brązowo znaczona. Podpalanie powinno być wyraźne, dobrze odgraniczone,
rozłożone na policzkach, kufie, podgardlu, piersiach łapach, również nad oczami i pod ogonem.
11. Wzrost i waga
Wysokość w kłębie psów 61 do 68 cm
61 do 62 cm = małe
63 do 64 = średnio - duże
65 do 66 cm = duże (optymalna wielkość)
67 do 68 = bardzo duże
Ciężar ciała 50 kg
Wysokość w kłębie suk 56 do 63 cm
56 do 57 = małe
58 do 59 cm = średnio - duże
60 do 61 cm = duże (optymalna wielkość)
62 do 63 cm = bardzo duże
Ciężar około 42 kg
12. Błędy
Każde odchylenie od powyższych danych musi być traktowane jako wada, w stopniu wynikającym z wielkości różnicy od przyjętej normy.
Wygląd ogólny: lekkość, charciość, ogólne wrażenie wysokonożności, cienka kość, słabe umięśnienie.
Głowa: typu wyżła, wąska, lekka, za krótka, długa, ociężała, przebudowana, płaskie czoło (brak przełomu lub słabo zaznaczony stop).
Kufa: wąska, długa lub spiczasta, trufla rozszczepiona, krawędź nosowa łukowata lub wklęsła, trufla jasna lub łaciata.
Wargi (fafle): fafle luźne, różowe lub cętkowane, otwarte kąciki pyska.
Żuchwa: wąska.
Uzębienie: zgryz cęgowy.
Policzki: mocno wystające.
Oczy: jasne, zbyt głęboko osadzone, zbyt duże, okrągłe, miękka powieka.
Uszy: za nisko osadzone, ciężkie, długie, klapciaste, odchylone do tyłu, odstające, nierówno noszone.
Szyja: zbyt długa, cienka, słabo umięśniona, z obfitym podgardlem albo luźną skórą.
Tułów: zbyt długi, zbyt krótki, wąski.
Grzbiet: zbyt długi, słabo związany, łękowaty, karpiowaty.
Zad: za stromy, za krótki, zbyt prosty, zbyt długi.
Klatka piersiowa: płaska, beczkowata lub kurza. Słabo wysklepione żebra.
Ogon: zbyt wysoko lub zbyt nisko osadzony.
Kończyny przednie: wąsko osadzone, krzywe; spionowane łopatki; słabo zaznaczone stawy łokciowe, zbyt długie, zbyt krótkie
albo strome ramię, miękkie lub strome śródręcze, nie zwarte łapy; palce zbyt płaskie, zbyt wypukłe, nie wyrośnięte, zdeformowane;
jasne pazury.
Kończyny tylne: płaski pośladek, wąska, krowia lub beczkowata postawa, za małe lub za duże kątowanie stawów, wilcze pazury.
Skóra: pofałdowana skóra na głowie.
Sierść: włos miękki, za krótki, za długi, falisty, brak podszerstka.
Kolor: niewłaściwa barwa, znaczenia rozmazane, słabo zarysowane lub zbyt rozległe.
13. Wady dyskwalifikujące
Uwagi ogólne: eliminuje się z hodowli egzemplarze z cechami wyraźnie przeciwnymi swojej płci (n.p. sucze samce i na odwrót).
Uzębienie: przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy, brakujące praemolary lub molary, brakujące siekacze, brakujące kły.
Oczy: entropium, ektropium, żółtego koloru, o różnej barwie.
Ogon: załamany, zwinięty, znacznie wychylony na bok w stosunku do linii grzbietu.
Sierść: włos wyraźnie długi i sfalowany.
Kolor: odbiegający od typowego - czarnego z brązowym podpalaniem; białe plamy.
Zachowanie się: lękliwy, bojaźliwy, tchórzliwy, bojący się strzału, złośliwy, przesadnie nieufny, nerwowy.
UWAGA: samce muszą posiadać oba jądra dobrze wykształcone, całkowicie opuszczone do moszny.
W jęz. polskim opracował: Jan Borzymowski